Erol Özyiğit, Ali Asker Barut
Werger : Mehmûd Aksoy – Fexrî Ulug
Ey ozanê ku ‘’guhê wî de gumguma çem re’’ direve
Ez çawa dikarim bextevariyê vebêjim
Devê min de zimanek kevn yê şikeştî
Hemû têlên mi ji şîna heyvê agir girtine
Devê min de zimanek kevn yê şikeştî
Ez li bin sîya dara berûye rûniştim
Ez dengê dervêşek birîndar bum, axivîm
Kevir, ax û çiqil ji êşa min re rêz girtin
Ez dengê dervêşek birîndar bum, axivîm
Ji ber ku min berîya niha bi xemgînîyê ser ruyê erde derbas bûm
Niha gavên min li ti rêyê nabin
Herin
Zivistanêk dirêj de li benda min bimînin…
Ji ber ku ji bo we
Gavên xwe di xemgînîya awirekî de
Ra-di-wes-tî-nim!
Ra-di-wes-tî-nim gavên xwe di xemgînîya awirekî de
Ra-di-wes-tî-nek kewn de rûye min xemgînîyek direj de
Çûkek mina agir serê sibehê firîya
Gelê hilweşîyanî ê ji hunderê xwe birîndar
Li serê çiyayek, li ser şaxekê girîna stûr
Be guman em ê rojekê bên ziman, em ê ben gotin
Ye go wekî hinareki şikeştî di hundirê desmaleke ve pêçayî
Çûkek mina agir serê sibehê firîya
Min xwe bi tîpên arî xwend
Di şewa ku zimanê wî ji xemgînîyê spî dibe
Ey tenêtîya ku ji dilê min re şîrk e
Min fam bike!
Min fam bike, ez bi te re bi tîpên arî axivîm
Ey ozanê ku ‘’guhe wî de gumguma çemre’’ direve
Ez çawa dikarim bextewariyê vebêjim
Dengê seyîdê min ê pîr ê bi ber ta(*) meşandî li qadekê ma
Ez çawa dikarim bextewariyê vebêjim
Şibaka vagonek reş de bira min de ma
Cemal Sureya şeş salî yê, sirgunkirî
Çawên tazî yên ku ji stasyona Elezîzê avêt nav tarîtîyek stêrkan
Ez çawa dikarim bextewariyê vebêjim
Li ser rûye çîyayek ku xewn nedîtîye
Li ser rûye çîyayek ku dîle min bi ezbera tozê dixune
Mîna pelek zuwa li ber dengê çuka Pepukê serî ditewîne
Li ser rûye çîyayek ku mîna pelek zuwa ditewe
Li ser rûye çîyayek bi eşqalê hespekî kor
Ez çawa dikarim bextewariyê vebêjim
Ax tembura minî hunderê wê qulqulî, derd mezin, wekîle heqiqeta min
Du helbestvan dibin nefesek û cilubergek ji peyvên pizot çekîrî li Mikaîl kirin
Nizanin bi pîrêminin dilmayîn û xeyîdandî
Ji wan re peyv zelalim di her xaniye wêranbûyîde deng vedidim
Ax ez di hundurê dinyayek bi qiler û ji êşê bi nûrînî digerim
Zimane min di devê min da şikeştî bu, zimanê min girekekî kor bu
ez hatim di te de vebûm
We roja min pinpinîkek bi çoş dît di bexça bûharê de
Baskek wê di hundirê ezmane şîn de, baskek we ji li ser pizot
Derbasbûm di wira min de êşa cihanê
Derbasbûm di wira min de qîrîna dervêş û pîrên min
‘’Erê ez ozanek im’’ neçuyî ya ‘’gumguma çemekî’’ ‘’guhê min da’’
Arî ji pizot qeşitî, pizot ji tarîbûna agir veqetîya
Veketîya agir ji xwe, bû qadek laşê min ji bo yê cem girtinê pervana
Ez yê ji zarokekî biçûk, min awirek dilmayî kirrî
Tenê ez kesera wî vedibêjim, bi ruhê xweyî eware, ku ji şînbuna heyvekê agir girtîye
Veketîye agir ji xwe, bû qadek laşê min ji bo yê çem girtinê pervana
Rûyê min ket dengê dengbêjekî
Niha ez disekinim ji bo di ayîna ba bêm xwendin
Ey yê go qufla çîyaya li zimanê xwe daleqandîye
Ey yê go qufla çîyaya li zimanê xwe daleqandîye
Ez te di rewêrta çirokek kevn dixwînim
Tu rûyê min nexwîne
Ji ber ku ez di wextek kor de bi lalbûna çema sekîni me
