Kadir Stêra
Perdeyek zêrîn li ber şibakê, radibim ser xwe perdeyê ji per şibakê didim alî. Tirêjên rojê şewqa xwe didî hindurê odeyê. Ez di dilê xwe de dibêjim: “Heger tîrêjên rojê hebin; hêvî jî têra xwe heye. Heger tarîtî hebe; ronahî jî têra heye.” Muzîka xwe vedikim radihêjim telefona xwe “Înstegramê” vedikim. Storiyek vala, du storiyên vala. Xwarinên ku dixwîn parvedikin, nedizanim li kû rûniştine wê parve dikin. Ji xwe re li hêviyê digerim; lê tiştên vikîvala derdikevin pêşiya min. Hêvî ha hêvî, hela bêje min tu heye, heger tu hebe tu li kû yi? Çawa min “Înstegram” digirt, min dît rûpela hate pêşiya min. Çavên xwe, min li hêviyê asê kir. Min dît Hogir Ar, hunermendê hêja bi çend hevalên xwe re di rêdeyi.Barê wan xeyalên zarokên êzidî , berê wan li Teyrên Tawis. Dilê wan ji bo wan zarokên Kurdên hur lê didî, ew zarokên ku hê li ser ola xwe. Bo zarokên Zerdeştê Kal necemidin, ketine nava tevgerekê. Li navçeyek Batmanê ne, zarokên penaber li dora wan civiyane. Ez di cê cî de li Hogir digerim. Mirovên heman tişt bala wan dikşînin û ji heman tiştî hezdikin kêfa wan ji hevdû re tê. Ez û Hogir jî, ev çend salin hev nasdikin û çawa derfetê dibînin li ser ola me ya kok êzidîtiyê sohbetê digerînin. Wê rojê jî, gava lê geriyabûm, ji min re qala çîroka Xalê Temo kiribû. Wî qal dikir û min bi kelecanî lê guhdar dikir. Min ji xwe re digot :”Kanî hêvî li kû yi?,” Ha ji te re Hêvî…
Xalê Temo û hevala jiyana xwe dema Daîş êrîşî Şingalê dike bi hawakî direvin û diçin Ewrûpa. Piştî çend salan bê ka çi dibe Xalê Temo tê Kurdistanê, li kampa penabera dimîne, paşê dikeve xanîyekî. Hêviya xwe qut nake, armanca wî ya herî mezin ew e ku li teyarê siwar bibe û biçe jina xwe, hevala xwe bîne. Hogir piştî sohbeta me dibêje: “Mamoste, ez ê ji te re du vîdeyo, çend wêneyan rê bikim, hela tu hînî çîroka Xalê Temo bibe, ev çîrok hêjayî bibe roman.”Bi kelecanî li bendî Hogir im.Vîdeo û wêne tên. Ez çi bibînim başe, howyano ev hezkirin çi qasî pir mezine, çi qasî pîroz e. Xalê Temo mîmariya xaniyê xwe şûxlê hepsê avakiriyi. Ji rengê derî, hetanî têlên ser dîwar xanî ji xwe re kiriyi heps. Xalê Temo, hetanî hevala jiyana wî ji Ewrûpa neyê; gerdûn li xwe kiriye heps û zindan. Gava li vîdeoya dudik dinêrim, dibînim ku li ser derîyê hewşa Xalê Temo wêneyekî teyarê û wêneyê jina xwe li ser teyarê zeliqandiyi. Xalê Temo, hêviya xwe qut nake wê hevala xwe li teyarê siwar bike û berê xwe bidin Şingalê. Li bendî wê roja mezin e. Ew bawer dike, wê bawerî jê re bibe hêz û rêya ronî bike. Tesira Xalê Temo li ser min e hê, ez vê carê li wêneyan dinêrim. Li ser dîwarê malekê marek mirî hatiyi zeliqandin. Ez li ser wêne hûr dibim, gelo ev ji bo ku mar li gorî riwayetê alikariya Melekê Tawis kiriyi bi dîwêr ve hatiyi zeliqandin an bi tiştekî din re girêdayî ye? Belkî ji bo ku mar di aliyê tenduristî de, ji jahra wî derman têne çêkirin bi vî hawî belkî fikirîbin ji xwe re dibêjim; lê ya pêşî bêhtir derdikeve pêş.
Ew roja min li gund bi hînbûna çîroka Xalê Temo derbas bû bû. Min ji xwe re digot: “Divê hunermendî li ser xeta rast bê meşandin, dûrî ego û kompleksan be. “Hogir dabû dû rêya rast bi qasî hunera xwe, bi wî dilê xwe yê agir ji bo gêlê xwe qederê du mehan xebitî. Ji cilan, solan, êzingan, ji pet û alavên jinan, yên paqijiyê hertişt top dikirin û hêviya mirovatiya mezin geş kirin. Anha jî, ew û hevalên xwe bingeheke komeleyekê ava dikin. Hogir digot: “Em ê navê vê komeleyê bikin Gavên Cemidî.” Divê em hemû kes piştgirtiyê bidin vê komeleyê, bo zarokên rojê necemidin.
Bo ronahî geş bibî û mirovatiya mezin şîn bibe çar perçê warê me xebatên bi vî rengî zêdetir bibin wê baştir bibe.Encax em bi destê xwe dikarin birînên xwe derman bikin, ji me pêve kesekî me tune.Hewcedariya me ji hevdû heye, bo em jiyaneke ronî ava bikin, divê Hogir Ar ên me zêdetir bibin. Hunera me çi be, tevgerên me jî gerek ew be. Hogir bi qasî hunera xwe bi pratîka xwe jî li cem gêlê xwe ye. Min xwest bi rêya vê nivîsê silavek Zerdeştî bidimê. Silav ji bo te Ar, hezkirina Teyrê Tawis ji ser te qut nebe…